Cud?

Boję się, że jak to napiszę, to piękny czar pryśnie. Boję się, że to sen, po którym nastąpi ranek w zwykłej rzeczywistości. Boję się, że to tylko chwilowe i że jutro wszystko wróci do smutnej „normy”. Boję się, bo to, co dzieje się od kilku dni, jest niezwykłe i zbyt piękne, by mogło być prawdziwe.

A dzieje się to właśnie – znienawidzona pani P. zwija żagle. Nie wiemy, na jak długo, nie wiemy, czy zupełnie, ale jesteśmy tak ogromnie szczęśliwi.

Dziś znów widzieliśmy uśmiech Adasia, słyszeliśmy jego głos, jego śmiech. Adaś jest zupełnie inny, ruchliwy, ożywiony. Ma inne, bardziej obecne spojrzenie.

Nie wiemy, skąd ta nagła poprawa – czy to decyzja naszej pani neurolog o zejściu z jednego leku? Czy gorące modlitwy o wstawiennictwo naszego Jana Pawła II? Czy absolutny przypadek?

Nieważne. Niech trwa. Dziękuję…!