Łapiemy chwile

Po dłuższym czasie trudów i braku zmian umiera nawet nadzieja. Tak i u nas – po półtora roku samych porażek w walce z napadami i bezsilnego patrzenia, jak padaczka bezlitośnie zabiera nasze dziecko – w końcu straciliśmy wszelką nadzieję na poprawę.

Jak się okazuje – niesłusznie. Wtedy bowiem stał się cud. Od dwóch tygodni Adaś nie ma napadów. Kontakt z nim poprawia się z dnia na dzień. Adaś jest dużo bardziej ruchliwy, ma dużo większe wymagania towarzyskie, próbuje się uśmiechać i zagadywać. Każdy wyartykułowany przez niego dźwięk jest dla nas świętem. A ostatnio podczas ćwiczeń z ciocią Anią - po roku tak zupełnego braku sił, że rehabilitacja ograniczała się li i jedynie do biernego zapobiegania przykurczom - Adaś znów stanął na własnych nóżkach!!!

Pozostała dwójeczka również daje nam masę radości. Pawełek śmiga na dwukołowym rowerku biegowym, a Ala ze wszystkich sił próbuje go naśladować, jak widać na załączonym obrazku. W ogóle zrobili się z nich prawdziwi kumple do wspólnej zabawy.

 Jedyną małą trudnością ostatniego czasu było wystawienie maminego neurotyzmu na bardzo ciężką próbę. Mama z ciocią Anią śmignęły sobie bowiem na dwudniową konferencję, gdzie oprócz ogromu wiedzy na najwyższym poziomie, zyskały chwile absolutnej wolności. Było to dla nas tak szokujące doświadczenie, że wieczorem, zamiast zaszaleć imprezowo, padłyśmy jak niemowlęta tuż po dwudziestej. Ale pępowina została odcięta i – ku zaskoczeniu mamy, dzwoniącej do domu co chwileczkę – dzieciom bez jej niezastąpionej opieki zupełnie nic się nie stało. No, ale jak miałam się nie martwić, gdy żegnał mnie przed wyjazdem taki obrazek?:

Na szczęście, zmasowane siły taty i dziadków szybko osuszyły łezki i jeszcze nauczyły naszą gwiazdę robić „kosi łapki” :)

A na koniec, osobiste pozdrowienia od Adasia, specjalnie dla Was!