Translate

sobota, 26 października 2013

Nieoczekiwane wyzwania i SuperTeam na osłodę

Adaś wciąż nie ma napadów i z każdym dniem jest coraz przytomniejszy. Aby nie było jednak za różowo, poprawa w kwestiach padaczkowych przyniosła pewne nieoczekiwane wyzwanie. Otóż Adaś przestał tolerować sondę. W sumie nic dziwnego - jest przytomny, zdaje sobie sprawę z tego, co się z nim dzieje i rura w gardle zaczęła mu przeszkadzać. Bardzo płacze i broni się przy jej zakładaniu (wcześniej niemal tego nie zauważał), a jak już ma ją założoną, to wymiotuje absolutnie wszystkim, co trafi do jego brzuszka.

Niestety, buzią nie daje rady zjadać  odpowiednich ilości.  Sił mu wystarcza tylko na minimalne porcyjki jedzenia i kilka łyków picia. Trwa to już dobrych kilka tygodni, więc widmo odwodnienia krąży nad nami, a PEG staje się czymś upragnionym. A tu nie dość, że ciągle nie mamy terminu, to jeszcze najpierw musimy zrobić Adasiowi gastroskopię (niestety, również w znieczuleniu), żeby wykluczyć inne niż sonda przyczyny wymiotów. Jest bowiem możliwe, że Adasiowi zrobił się np. refluks i wówczas zabieg założenia PEG-a będzie musiał być połączony z operacyjnym zamknięciem refluksu. Możliwych przyczyn jest oczywiście jeszcze kilka, ale wszystko powinna wyjaśnić gastroskopia.

Czekamy więc, dokonując cudów niemożliwości, aby przez ten czas Adaś nie zagłodził się na śmierć ani nie zwymiotował całego żołądka wraz z przyległościami. Karmienie znów trwa godzinami, jest bardzo męczące, nieefektywne i frustrujące – bo gdy po półtoragodzinnej pracy udaje się wmusić w Adasia choćby 100 ml mlecznej odżywki, on krztusi się ostatnim łyczkiem i wymiotuje wszystkim, co ma w brzuszku.  Wymioty powodują zagęszczenie śliny i kłopoty z jej odkrztuszeniem, co jest źródłem kolejnych torsji - więc inhalacja z soli fizjologicznej, oklepanie, odsysanie i oto po kolejnej godzinie Adaś co prawda już znów swobodnie oddycha, ale posiłek pozostał niezjedzony, więc cała impreza zaczyna się od nowa. Znacie może jakieś sprawdzone „patenty przeciwwymiotne”?

Bardzo mnie martwi, że cała ta sytuacja odbija się na młodszych dzieciach. Spędzam całe dnie na karmieniu, pojeniu i przebieraniu Adasia i zupełnie nie mam dla nich czasu.

Na szczęście, mają siebie nawzajem. Muszę przyznać, że ta dwójka stanowi dobrze zgrany team. To, co oni razem wyczyniają, przechodzi po prostu ludzkie pojęcie. A jak pomyślę, że to dopiero początek, to włos mi się jeży na głowie.

Co rano, zbyt bladym świtem, słychać ciche tup-tup-tup na korytarzu i w progu naszej sypialni staje nasz średniaczek. Rekonesans ma na celu stwierdzenie stanu przytomności młodszej siostry. Jeśli  Alutka jeszcze śpi, Pawełek po cichutku wycofuje się w swoje rejony. Jeśli natomiast siostra już jest przytomna, Pablo wpada do pokoju jak burza i z okrzykiem: „Ala moja!” rzuca się do porannego tulenia siostry. Alusia z kolei jak tylko go zobaczy, to śmieje się tak szeroko, że jej uszy pełnią naprawdę przydatną funkcję – że tak nawiążę do popularnego powiedzenia.

Oczywiście, żadne antydzieciowe zabezpieczenia już się w domu nie sprawdzają, bo Pawełek wszystko otworzy i jeszcze Alutce pomoże. Przykład z dzisiejszego ranka – sprowadziłam młodszą dwójeczkę na dół, a że jestem dziś sama, bo mąż podnosi kwalifikacje w Trójmieście, to musiałam sama też znieść Adasia. Włożyłam więc Alę do łóżeczka turystycznego (zostawiona sama sobie od razu pędzi na schody, wspina się po trzech stopniach wystających spod bramki niczym King Kong na Empire State Building, po czym uczepia się bramki i sprawdza, jak daleko może się odchylić do tyłu) i szybko pobiegłam na górę. Gdy wróciłam po niecałej minucie, Ala była już na środku pokoju i entuzjastycznie biła brawo swojemu bratu-wybawcy, który umie już otwierać zamek w bocznym wejściu łóżeczka...

Wspólne zabawy to jest to, co moje Tygryski lubią najbardziej. I nieważne, czy to zabawa w pokonywanie łodzią wzburzonego oceanu:



Czy w afrykańskich bębniarzy:



Czy w Alusiową taksówkę:



Czy tylko zwykły spacerek:



Ala – chcąc choć trochę przypominać brata - wymusiła na nas nawet sprawienie jej rowerka do pchania, bo za skarby świata nie mogła wysiedzieć więcej niż pięć minut w zwykłej spacerówce. Przypuszczam, że było jej za nudno i zbyt stabilnie, nie wspominając już o ograniczonej widoczności. Nasz budżet został uratowany tylko dzięki temu, że na świecie istnieją koleżanki z dziećmi-wyrośniętymi-z-rowerka (dzięki, Kasiu!). Za to teraz spacer to bajka – komunikat „Idziemy na rowerki!” wywołuje radość na twarzach obojga, spacer może trwać godzinami, a największą frajdę sprawia konkurencja „Kto komu najedzie na koło” ;)

Czasem tylko troszkę mnie zaboli, że w tych wszystkich cudnych zabawach bierze udział dwoje, a nie troje dzieci, ale szybko odganiam smutne myśli i cieszę się tym, co mam. A mam przecież tak dużo powodów do radości!

Może oni są SuperTeamem, ale ja jestem SuperAdasiem!




8 komentarzy:

  1. Fantastyczne dzieciaki, a SuperAdas cudny! :) Trzymam kciuki za to jedzenie. Kasia

    OdpowiedzUsuń
  2. Młodszaki super, szczególnie Alusiowa taksówka bardzo mi się podobała. Oj śmieszne z nich łobuziaki. Ale muszę przyznać, że na ostatnim zdjęciu Adaś mnie zaskoczył - jaki z niego już duży chłopak. Czytając ostatnie posty o poprawie zdrowia Adulka to dopiero widać na zdjęciu jak ślicznie patrzy, taki kontaktowy jest (wiesz o co mi chodzi). Brawo!!! Zaskakuj nas jeszcze.
    Co do rad na wstrzymanie treści pokarmu w żołądku nie mam, Kamil jak do nas trafił był już po operacji na refluks, domyślam się jakie to męczące i dla dziecka i dla rodziców. Wytrwałości Kochana!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Oj, tak, duży chłopak już z tego naszego Adasia. I naprawdę totalnie inny w kontakcie, z czego się ogromnie, ogromnie cieszymy :) Uściski dla Was i dla Waszego Artysty (byłam u Was i podziwiałam)! :)

      Usuń
  3. Dla mnie to jest niesamowite, że oni JUŻ tak razem psocą, wydawałoby się, że dzieci zaczynają się wspólnie bawić jednak dużo później.
    Cudni są i pocieszni:)))) Choć wiadomo, z taką ekipą nie da rady siedzieć spokojnie;)

    Patrzę też na Alusię - zaledwie niecałe 5 miesiączków starszą od mojej Asieńki - i porównując z moim leżącym jeszcze, no dobrze, powoli przewracającym się na boki i brzuszek, niemowlaczkiem - przeżywam kolejny szok: że ani się obejrzę, a moja będzie tak brykała!

    Pozdrawiam Was serdecznie! Powodzenia z karmieniem Adasia, rzeczywiście patowa sytuacja, oby udało się coś wymyślić.
    Z okazji jutrzejszego dnia: niech Wasi Święci nad Wami czuwają!!! Buziaki:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Oj, tak, ani się nie obejrzysz, jak Asieńka będzie zasuwać za starszymi siostrami :)
      Z karmieniem na razie jakoś dajemy radę - poimy Adasia odżywkami w stylu nutridrinków, bo nic stałego nie daje rady przełknąć. A jak już jest bardzo kiepski dzień na jedzenie, to dajemy diphergan, po którym Adaś zasypia na kamień i wtedy dopiero sondę.
      Buziaki! :)

      Usuń
  4. Smutno z tym jedzeniem, kurcze, wspolczuje no i zal Adasia kochanego. Ze tez nie moze byc tak, ze jak przyszla tak wielka poprawa, to juz jest pieknie, tylko musi sie co innego tak mocno krzaczyc :( Nie wiem co wam poradzic na te wymioty. Biedny Adasiek no.

    A Twoja pozostala dwojeczka rozbroila mnie do reszty :) Niesamowici sa :) Ile Pablo ma? Alutka wymiata, jak zawsze.. ja tu sie chhwale u siebie, co tez ta moja Tolka wyczynia, a widze, ze do rowiesniczki to daleko jej jeszcze ;) Niesamowita jest,taka "dorosla" juz bardzo :)
    Cudowne masz Dzieci, razem i kazde z osobna - Cuda, jak nic :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Pablito ma 2 latka i 2 miesiące. A nasze dziewczyny bądź co bądź dzieli cały miesiąc - to dużo w tym wieku. Poza tym, jak popatruję u Ciebie, nie można powiedzieć, żeby jedna szła szybciej od drugiej, raczej idą po prostu innym torem. Mam wrażenie, że Twoja Toleńka jest spokojniejsza, więcej umie zrobić rzeczy wymagających pomyślenia i precyzji; a nasz Alutek to taki rojber, który ma na celu tylko jedno - być w ruchu!!! Nie chce usiedzieć ani sekundy na miejscu i czymś się zająć, tylko lata jak małe adhd ;)
      A że są cudowne - no, są :) Najcudowniejsze na świecie :)
      Buziaki dla Twoich Cudów!

      Usuń

Uwaga: tylko uczestnik tego bloga może przesyłać komentarze.