Siedem lat

Dokładnie siedem lat temu przysięgałam Ci, że Cię nie opuszczę aż do śmierci. Byliśmy wtedy beztroskimi dwudziestoparolatkami, mającymi jedynie psa i marzącymi o "żyli długo i szczęśliwie". Nasze wspólne życie nie było jednak beztroskie. Bardzo trudne przeżycia przeplatały się z radościami. Śmierć mojego Taty, ciężka choroba mojej Mamy, choroba i operacja Twoja, potem moja, duże tarapaty finansowe. Ale i wspaniałe, zostające w pamięci podróże, wymarzony dom. Kilkuletnie oczekiwanie na dziecko, potem ciąża z nieustanną huśtawką emocjonalną od nadziei do rozpaczy. Traumatyczne narodziny dziecka, bolesna diagnoza, trudne przystosowanie do nowej rzeczywistości, rezygnacja z dotychczasowych planów, budowanie życia na nowo. Ale i odkrywanie bezwarunkowej miłości wbrew wszystkiemu i poczucia pewności, że jesteśmy razem w cierpieniu. Trudne, ale i piękne doświadczenie adopcji, budowanie rodziny już we czworo. Poważne choroby bliskich, ciągły strach o Adasia i nigdy nie ustający ból w sercach. Pełne lęku rozważania o trzecim dziecku i brak odwagi do podjęcia decyzji. Wreszcie niespodziewane dwie kreski na teście, w pierwszym momencie strach, czy będzie zdrowe, ale potem błogi spokój intuicyjnej pewności, że wszystko jest dobrze. Wreszcie narodziny wymarzonej córeczki, patrzącej życiu w oczy z odwagą i z uśmiechem i zarażającej swoją radością nas wszystkich.

Wszystko to przeżyliśmy razem, krocząc ramię przy ramieniu wśród trudów i wspólnie ciesząc się chwilami szczęścia. Po siedmiu latach nadal śmiejemy się z tych samych rzeczy, rozumiemy się bez słów i potrafimy przegadać całe godziny (jeśli tylko mamy je do dyspozycji). A najważniejsze, że przez te wszystkie lata ani razu nie pomyślałam, że dokonałam złego wyboru, ani razu nie żałowałam przysięgi złożonej pewnego wrześniowego dnia. Przeciwnie, każdego ranka budząc się, dziękuję, że „Pan dał mi właśnie Ciebie, w radości i w potrzebie, na lepsze i na złe” . I mimo że dziś, zamiast romantycznej kolacji czy podróży na koniec świata, mamy w planach jedynie pizzę z dostawą do domu, wciśniętą gdzieś między uspaniem Pawełka a dokarmieniem Adasia, z Alusią na rękach – to życzę nam jeszcze wielu takich rocznic, jak ta.