Przecież coś trzeba robić!

…powiedziała wczoraj pewna pani neurolog, osoba z wiedzą i sercem, a więc lekarz idealny. To jedne z najpiękniejszych słów, które usłyszałam od lekarza w odniesieniu do Adasia. Tak inne od słów wypowiadanych czasem przez lekarzy na temat naszego synka i jemu podobnych, ciężko chorych i nierokujących dzieci. „Uporczywa terapia”, „dla takich dzieci tylko hospicjum”, „zajmuje miejsce dzieciom, które mają szanse wyzdrowieć”, „beznadziejny przypadek”, „jemu to i tak nie pomoże”, „szkoda czasu i pieniędzy”  – takie komunikaty odbierają nie tylko nadzieję, bo tej już przecież i tak prawie nie ma, ale odbierają też siły, aby wstać i iść dalej – a iść przecież trzeba. Budują też poczucie ogromnego osamotnienia.

Dlatego tak bardzo jestem zawsze wdzięczna lekarzom i terapeutom, którzy nie bacząc na niekorzystne rokowania, robią wszystko, co w ich mocy, aby pomóc Adasiowi. Na szczęście, jak już wspominałam wielokrotnie, Adaś ma niezwykłą umiejętność przyciągania do siebie właśnie takich ludzi. Ludzi, którzy widzą w naszym synku człowieka. I którzy nie opuszczają broni w tej nierównej walce z tak potężnym przeciwnikiem, jakim jest Miller do spółki z Diekerem ;)

A wracając do meritum – po wizycie u pani neurolog odrobinka nadziei pojawiła się w moim sercu, bo jest przed nami jakaś droga postępowania w walce z naszą Maszkarą, panią P. Na początek będziemy stopniowo odstawiać jeden z leków, który prawdopodobnie obecnie bardziej Adasiowi szkodzi niż pomaga, a dalej będziemy myśleć. Najważniejsze, że jest jakieś dalej.

Pani Doktor – bardzo, bardzo dziękuję!