Jak kawałki bursztynu

Każdy chyba ma takie skarby. W zakurzonych albumach, skrzyniach na strychu, folderach w komputerze, oprawione w ramki, powieszone na ścianach, postawione na szafkach… Fotografie – niby nic, niby tylko zadrukowany kawałek papieru, a ile w nim zamkniętych wspomnień, uśmiechów, uchwyconych chwil. Wydaje mi się to fascynujące – to, co miało stać się zapomnianą, zamierzchłą przeszłością, niemal magicznym sposobem zostaje wyrwane z niszczącego strumienia czasu i ocalone na zawsze. Trochę jak prehistoryczny listek zatopiony w kawałku bursztynu.

Lubię przeglądać stare fotografie – patrzyć na dziadka, którego nigdy nie poznałam; na uśmiechniętą dziewczynkę z kucykami, która wiele lat później została moją mamą; przypominać sobie z tęsknotą dobrą twarz mojego nieżyjącego już taty. Wracać do przeszłości – tej którą znałam i tej, która jest dla mnie tylko (a może aż) rodzinną historią.

Zdjęcia są dla mnie ważne. Dlatego odkąd dowiedziałam się o chorobie Adasia i o jego rokowaniach, miałam takie marzenie – aby zdążyć. Aby udało nam się przeżyć taki okres, w którym i my, i Adaś, i pozostała dwójka naszych dzieci (wtedy jeszcze będąca wyłącznie w sferze planów) – abyśmy my wszyscy byli razem. I żeby mieć prawdziwą rodzinną fotografię, która zawsze będzie wisieć na ścianie w salonie i przypominać nam, że wspólnie spędzony czas zdarzył się naprawdę, mimo że był tak bajkowy.

Udało nam się urzeczywistnić to marzenie – najpierw pojawił się Pawełek. Niewiele ponad rok później – Alicja. Nadszedł zatem czas na spełnienie następnego punktu na liście marzeń – rodzinnej sesji zdjęciowej.

Postanowiliśmy zrealizować ją przy okazji wielkiego święta – trzecich urodzin naszego Małego Księcia. Udało nam się zgromadzić w jednym miejscu i w jednym czasie dziadków „warszawskich” i babcię „słupską” oraz wszystkie dzieci. Jakiej ekwilibrystyki wymagało od nas opanowanie ogromnie ruchliwego dwulatka, równie ruchliwej, acz mniej mobilnej Alutki i wciąż podsypiającego Adaśka – słowa nie opiszą. Kto próbował chociaż raz ubrać troje malutkich dzieci naraz, zadbać o to, by wszystkie w jednym momencie były wyspane i najedzone i nie wybrudziły się choćby przez godzinę – ten wie, jak ekstremalnie trudne to wyzwanie. Sytuacji nie ułatwiał żar lejący się z nieba, a w ramach bonusu wystąpiła godzinna awantura o szelki, które nagle okazały się dla Pablisia bardzo traumatycznym elementem garderoby.

Ale przy ogromnym wparciu obu babć i dziadka – udało się! Sesja została zrealizowana, a my mamy kolejne spełnione marzenie :) A efekt? – zobaczcie sami. Zapraszamy do obejrzenia kilku zdjęć z naszego albumu.

Nasz Mały Książę

"Cóż im uczynić może kto, gdy zawsze razem są"

Wieczna radość, czyli nasz Alutek

Pablo próbuje swoich sił po drugiej stronie obiektywu

 "Siostra, spokojnie, jeszcze trochę wytrzymaj!"

Siostrzyczka i brat

 Rodzina w komplecie :)