13. marca 2013r.

Adaś pojechał z tatą na rehabilitację, Pawełek zasnął, Alicja ,o dziwo, też, więc mam wreszcie chwilkę, żeby coś napisać.

Niedoczas – to jest wymiar czasowy, w którym żyjemy ostatnio, w którym to wymiarze możliwość wzięcia prysznica urasta do rangi niedostępnego na co dzień luksusu ;) W dodatku nasza niania dostała ofertę pracy w swoim zawodzie i postanowiła z niej skorzystać, więc zostaliśmy sami na placu boju. Oczywiście, absolutnie rozumiemy jej decyzję i – jeśli to czyta – pozdrawiamy najserdeczniej i zapraszamy jak najczęściej na zieloną herbatkę. Ale siłą rzeczy sprawy się skomplikowały. W związku z tym błogosławimy obecnie tego, kto wymyślił urlop „tacierzyński” i dziękujemy Niebiosom za wspaniałych Teściów, którzy przyjeżdżają z odległej o prawie 500 km stolicy, aby nam pomóc.

Naprawdę, nie sądziłam, że ogarnięcie trójki dzieci to takie wyzwanie. Wszystko się dzieje naraz, nic nie można przewidzieć i zaplanować, a poziom decybeli przekracza nawet najbardziej liberalne normy. Najgorsze są jednak ciągłe wyrzuty sumienia – przytulam Alę i serce mnie boli, że Adaś leży sam w łóżeczku, a Pawełek bawi się samotnie. Odkładam Alicję (czemu towarzyszy na ogół gwałtowny protest), żeby wziąć Adasia, to znów serce boli, że Ala leży i płacze. Zacznę się bawić z Pawełkiem, to pozostała dwójka zgłasza obiekcje. I tak w koło Macieju. Chciałabym być mamą na 300%, a tu nijak nie mogę się rozdwoić, o "roztrojeniu" nawet nie wspominając. Na tym tle mój planowany na 1. kwietnia powrót do pracy zaczyna wyglądać jak żart primaaprilisowy ;) Mamy wielodzietne, jak to wszystko godzicie???

Ale pomijając ten mały młyn, to tak naprawdę mamy teraz bardzo dobry czas. Przede wszystkim, jesteśmy wszyscy razem - nawet mąż, korzystając z dobrodziejstw urlopu „tacierzyńskiego” jest z nami w domu.  Adaś ostatnio też jest troszkę żywszy i lepszy (wczoraj miał tylko dwa napady padaczkowe!), czasem zdarza mu się nawet uśmiechnąć. W weekend mieliśmy przesympatycznych gości – odwiedziła nas Adasiowa koleżanka „z sąsiedniego inkubatora”, Laurka, z rodzicami i spędziliśmy razem bardzo miły dzień. Poza tym coraz częściej świeci słońce i niedługo przyjdzie wiosna :) 

Aż chce się powiedzieć – „trwaj, chwilo, jesteś piękna!”

Fajnie mieć starszych braci.

Jeden przytuli...

 Drugi pobuja...

Tylko czemu oni tak hałasują???