20. lutego 2013r.

Narodziny dziecka wywracają życie do góry nogami. Prawda banalna i ogólnie znana, ale jednocześnie będąca zaskoczeniem chyba dla każdego rodzica. Dla nas również. I nie chodzi tylko o kwestię organizacji i zbyt krótkiej doby, która za skarby świata nie chce się choć odrobinę rozciągnąć. 

Mnie osobiście dopadła całkowita zmiana percepcji. Moja mama opowiedziała mi niedawno  anegdotkę, autorstwa podobno Doroty Zawadzkiej, na temat jej odczuć po narodzinach drugiego synka. Otóż opowiadała ona, że wyjeżdżając do szpitala w celu powicia młodszej latorośli, zostawiła w domu maleńkie dziecko, kruszynkę o rączkach jak płatki. Natomiast po powrocie z nowonarodzonym, zaskoczona zastała w domu dużego faceta, o łapach jak bochny. 

Czuję coś bardzo podobnego i nadziwić się temu nie mogę. Jeszcze 1 lutego rano Pawełek był takim malutkim bąbelkiem, który ledwo co zaczął chodzić, a Adaś…! Adaś  w ogóle był dla mnie cały czas tą ważącą 1430 g drobinką, kruszynką i maleństwem. Dziwiłam się, gdy rodzina i przyjaciele pokrzykiwali na mnie, że bez przerwy dźwigam Adasia na moim dziewięciomiesięcznym, alicjowym brzuchu. Dziwiłam się, bo jakie to dźwiganie, takiego okruszka? 

Wszystko się zmieniło, gdy wróciłam z Alicją ze szpitala. Ze zdumieniem zastałam w domu rezolutne, biegające, „prawie dorosłe” dziecko zamiast maleńkiego Pawełka i – co było wręcz szokujące – długiego, ciężkiego, dużego chłopca zamiast mojej kruszynki, Adasia. Do dzisiaj, biorąc na ręce Adaśka, nie mogę się tej zmianie nadziwić.

Co jeszcze? Cóż, nie sądziłam, że można być aż tak zmęczonym. Nasze dzieciaki okazały się bowiem bardzo zgranym rodzeństwem i – jak się okazało – ustaliły dyżury ku pognębieniu rodzicielki. Oznacza to, że jeśli Pawełek urządzi „imprezkę” do 22-giej, to reszta skwapliwie wykorzysta ten czas, aby się zdrzemnąć i pokrzepić nadwątlone siły. Potem rolę wodzireja przejmuje Adaś, by około piątej nad ranem przekazać pałeczkę Alicji. I tak w koło Macieju. Może prowadzą eksperyment, który ma na celu sprawdzić, jak długo matka pociągnie bez snu? 

Co ciekawe, owe „dyżury” nie są praktykowane w przypadku pory karmienia. Wszyscy troje domagają się posiłku jednocześnie, "teraz i zaraz" i stosują bardzo głośne metody wymuszenia natychmiastowego zaspokojenia potrzeb. I o ile z Pawełkiem nie ma większego problemu, wystarczy podsunąć mu talerz z czymś jadalnym, a cała reszta „zrobi się sama” (ok., czasem tylko trzeba potem posprzątać kuchnię ;)), to na jednoczesne karmienie Alicji i Adasia nie opracowałam jeszcze patentu. Ale potrzeba matką wynalazku, więc pewnie niedługo coś wymyślę…

 

Złapani na ustalaniu strategii postępowania ;)

A tu szaleństwa na całego: