Ekonomia nieszczęścia

Dzisiaj krótko, tylko gwoli przypomnienia. Zaczął się ten czas, który stawia na nogi nas, rodziców dzieci niepełnosprawnych, i nie tylko zresztą. Czas rozliczeń podatkowych i próśb o 1% podatku. Wiemy, że potrzebujących jest bardzo dużo. Są chore dzieciaki, zbierające na ratującą życie operację, te, które zbierają na sprzęt pozwalający żyć, na rehabilitację, są organizacje zbierające na pomoc najuboższym, na ratowanie zwierząt, płacących życiem za ludzką bezmyślność i okrucieństwo, na rozwój tak potrzebnej kultury, na stypendia na zdolnych dzieci itd., itd., itd…

Wśród nich wszystkich nasz Adaś. Co roku jest mi z tym bardzo trudno, że stajemy w tym szeregu. Że razem z innymi, których dotknęło nieszczęście, prosimy o pomoc. I to pomoc reglamentowaną, zależną od czyjejś decyzji – wybierz mnie! Głupio. Bo w końcu – mamy co jeść, mamy gdzie mieszkać, dzieci nie chodzą obdarte i głodne, mają książeczki i zabawki. Nie istnieje, niestety, żadna operacja, która mogłaby uratować zdrowie i życie naszego synka. Adaś ma wiele z potrzebnych mu sprzętów. Ma rodziców, którzy dawno już zapomnieli, co to znaczy wychodzić z pracy o szesnastej i którzy wykorzystują na pracę każdą wolną godzinę, często w środku nocy, aby to wszystko mu zapewnić. Jest ciężko? No pewnie. Zmęczenie, oddalanie się od siebie, tęsknota dzieci za tatą, nieprzespane noce, konsekwencje zdrowotne. A mimo tego całego wysiłku dawno już nie ma kiedyś uzbieranych oszczędności, a debet na koncie zdążył już zapomnieć, jak to było, gdy był co najwyżej czterocyfrowy. A mimo tego wciąż nie wszystkie Adasiowe potrzeby związane z jego chorobą nie są zaspokojone (jakie? – zajrzyjcie tutaj).

Zatem znów, jak co roku, stajemy na linii startu. Rozglądamy się dokoła i spuszczamy nisko głowy, widząc wokół siebie nieprzebrane morze ludzkich i nie tylko ludzkich nieszczęść i wyciągniętych po pomoc rąk. Nie powinno tak być. Nie powinno być tak, że jedyną szansą na przetrwanie, na życie, na zdrowie, na poprawę jakości funkcjonowania jest wzięcie udziału w wyścigu na nieszczęścia. Że światem rządzi ekonomia godna Sparty. Że trzeba spuścić wzrok i wyciągnąć rękę - albo skazać swoje dziecko na śmierć lub cierpienie.

Nie powinno tak być, ale nie wiem, nie mam pomysłu, jak można to zmienić. Dlatego, bardzo z siebie niezadowolona, stoję wraz z innymi. I tak sobie myślę – nie zmarnujcie swojego 1 procenta. Tą jedną decyzją możecie zmienić czyjeś życie. Sami dokonacie najlepszego wyboru, na kogo chcecie ten jeden procent przeznaczyć – może będzie to Adaś, może inne dziecko, a może schronisko. Ale nie przepuśćcie okazji, żeby komuś pomóc. Za to Wam z góry dziękuję.