Dziś właściwie bez zmian, poza zmniejszeniem tlenu na respiratorze do 30%. Adasiek przytomny i pogodny.

Coraz gorzej za to znoszą to wszystko maluchy. Wieczorne wyciszanie ich i usypianie trwa już strasznie długo. Oboje budzą się w nocy z płaczem, Ala pyta kilka razy w ciągu nocy: "Mamusiu, jesteś?" i zobaczywszy mnie obok, tylko wtula się z ulgą, mówiąc: "Kofam cię, mamusiu". Nie bawią się już, że jadą do pracy, tylko do szpitala, do Adasia. Ukochane - i do niedawna absolutnie zakazane - gumy rozpuszczalne poniewierają się już po kątach, bo znudziły się, gdy nękani wyrzutami sumienia rodzice zaczęli wprost zasypywać nimi swe stęsknione pociechy. Na kuchennym oknie stoi elektroniczny termometr, który służy teraz za specjalną linię telefoniczną do Adasia. Kilka razy dziennie któreś z dzieci podbiega do niego, naciska guziczek, przykłada termometr do ucha i mówi: "Halo! Adamku, wracaj do nas!". Paweł zapytał mnie ostatnio: "Mamo, a kiedy Adaś był z nami?". 

Ech. Adaś potrzebuje nas tam, na Intensywnej Terapii, a dzieci w domu. Przy tym trzeba choć w części wrócić do pracy, bo za coś żyć trzeba. Nic to. Byle z Adasiem było dobrze, a ze wszystkim damy sobie radę.