"Ty ziółka pij, ty ziółka lub!"

Tego się nie spodziewałam. Jednak życie niesie z sobą niespodzianki, a każda z nich uczy nas czegoś – choćby tego, by nigdy nie tracić nadziei.

Pomysł pojawił się po raz pierwszy podczas naszej podróży z Adasiem do Poznania. Rozmawialiśmy o różnych terapiach, o szansach dla naszego synka – tych tak wielu wykorzystanych i tych, które jeszcze mamy w zanadrzu, chociaż coraz ich mniej. Na fali skojarzeń i przeciwstawień przyszło nam na myśl ziołolecznictwo. Ze zdumieniem skonstatowaliśmy, że dotąd nie przyszło nam do głowy wypróbować tego w stosunku do Adasia. Może dlatego, że po naszej niefortunnej przygodzie z homeopatią na dłuższy czas wycofaliśmy się z wszelkich metod alternatywnych. Może dlatego, że ziółka kojarzyły nam się z herbatką z lipy na przeziębienie lub meliską parzoną w chwilach bezsenności. Jednym słowem, z lekkimi dolegliwościami, które nijak się mają do lekoopornej padaczki naszego synka, wobec której najnowsza medycyna bywa bezradna.

Ale że już dawno przyjęliśmy założenie, że spróbujemy wszystkiego, co niesie z sobą choćby cień nadziei, podjęliśmy decyzję o poszukaniu jakiegoś polecanego zielarza. W toku codzienności decyzja ta ewoluowała w kierunku sprawdzenia, czy ogólnodostępne sklepy zielarskie mają do zaproponowania coś godnego uwagi, pozostającego w klimacie przeciwpadaczkowym. I tak trafiliśmy na mieszankę ziół przeciwpadaczkowych księdza Klimuszki. Koszt kilkudziesięciu złotych i po kilku dniach nowa nadzieja, w postaci niepozornego, szarego kartonika wypełnionego pachnącymi papierowymi torebkami, zagościła w naszym domu.  Nadzieja to zresztą zbyt duże słowo. Potraktowaliśmy te ziółka z pewnym lekceważeniem i bez jakiejś wielkiej wiary w ich możliwości. Ot, kolejny punkt z listy „Co jeszcze możemy zrobić???” odhaczony.

Ku naszemu ogromnemu zdumieniu, już na drugi dzień podawania ziół, ilość napadów znacznie się zmniejszyła. Dotychczas Adaś miał 5-6 większych napadów na dobę. Tymczasem po podaniu ziół ilość napadów zmniejszyła się do dwóch na dobę! Taki stan utrzymuje się do dzisiaj, a nawet zdarzają się dni zupełnie bez żadnego napadu! Wciąż zdumieni, obserwujemy z ogromną radością, jak w ślad za zmniejszającą się padaczką odchodzi brak kontaktu z Adasiem. Nasz synek znów zaczyna rozmawiać, uśmiechać się, patrzyć na nas, reagować  na dyskomfort. Ktoś patrzący z zewnątrz mógłby pomyśleć, że jacyś wyrodni rodzice z nas, śmiejący się jak wariaci w momencie, gdy dziecko zaczyna płakać w proteście przed myciem ząbków czy ponieważ  ułożyliśmy je nie tak, jak chciało. Ale ten brak kontaktu z synkiem i jego zupełny brak reakcji na świat zewnętrzny nas naprawdę dobijał i tylko dlatego tak ogromnie nas cieszy każda Adasiowa łezka…

Przypuszczamy, że prędzej czy później maszkara zwana lekooporną padaczką pokona dobroczynną moc ziół – ale dopóki ten stan trwa, cieszymy się każdą jego minutą. A że w poniedziałek dołączyliśmy też aminokwasy, do naszych serc nieśmiało puka nowa, nieśmiała nadzieja, że może tej wiosny znów, po niemal dwóch latach, usłyszymy radosny i głośny śmiech Adasia…