Mini radość

Tak to się musiało skończyć. W końcu nikt nigdy nie twierdził, że jesteśmy normalni. Nasze resztki zdrowego rozsądku bardzo długo się przed tym broniły, ale nawet one nie były w tę obronę zbyt zaangażowane, ponieważ wiedziały, że tak naprawdę decyzja zapadła już z pierwszym w tej sytuacji uśmiechem Adasia.

Pisałam jakiś czas temu o tym, jak bardzo naszemu synkowi spodobały się kotki Warszawskiej Babci i Dziadka.  Od tamtej pory zaczęliśmy bardzo poważnie myśleć o powiększeniu zwierzyńca. Rozważaliśmy koty rasowe i dachowce, maleńkie kociaki i dorosłe koty, przejrzeliśmy tysiące ogłoszeń, ale jakoś ciągle nie mogliśmy się zdecydować. Aż wczoraj, zupełnie niespodzianie, zobaczyłam ogłoszenie o młodej, siedmiomiesięcznej kotce szukającej domu i przebywającej całkiem niedaleko, bo 40 km od nas. Kotka nie wyróżniała się niczym szczególnym, zwykły malutki, wiejski burasek. Ale jakoś od razu chwyciła nas za serca. Natychmiast napisałam wiadomość i z niecierpliwością czekaliśmy na informację, czy ogłoszenie jest jeszcze aktualne. Dziś rano dostaliśmy odpowiedź twierdzącą i już nie było o czym myśleć. Zapakowaliśmy dzieciaki w samochód i pojechaliśmy do sklepu zoologicznego kupić najniezbędniejsze rzeczy, a potem – po kota.

Kotka okazała się przecudna. Malutka i drobna, typowy złotooki burasek. Pawełek wybrał dla niej imię – nazywa się Minnie, bo jest taka miniaturowa :) Przypuszczam, że decydujące przy wyborze imienia było to, że z proponowanego zestawu to akurat okazało się łatwe do wymówienia – ale co za różnica. Ważne, że Minnie jest z nami i dziś już, mimo ogromnego stresu związanego ze zmianą domu, pokazała swoją ogromną miziastość i cierpliwość do dzieci.

Jeszcze tylko trwa ustalanie warunków z jednym z naszych psów (drugi nawet na nią nie zwrócił uwagi, jak zresztą na wszystko dookoła). Minnie siedzi pod kanapą, pies leży przed kanapą, patrzą na siebie i telepatycznie ustalają warunki. Negocjacje chyba zakończą się pozytywnie, bo kot przestał już warczeć na naszego psa, a pies potrafi już odejść z miejsca warty na parę sekund. Dajemy im więc czas i trzymamy kciuki.

I cieszymy się ogromnie, że się jednak zdecydowaliśmy. W końcu nie my jedni mamy troje dzieci, dwa psy, kota i rybki. Prawda?

PS. Pawełek dzisiaj powiedział, że on to by chciał mieć w domu kurę (naczytał się książek o Bincie, Lalo i Babo). Ale to już chyba byłoby przegięcie ;)

Minnie jeszcze w podróży