W magicznym świecie

Szmer głosów, nastrój wyczekiwania jest niemal fizycznie wyczuwalny. Jeszcze płoną jasne światła. Dzwonek pierwszy, drugi. Gwar powoli cichnie. Trzeci dzwonek rozcina zapadającą już ciszę. Z wolna zapada ciemność. Oczy wszystkich utkwione są w miękkiej płachcie materiału, która już za chwilę otworzy nam drzwi do zupełnie innego świata...

Znacie to, prawda? Tę jedyną w swoim rodzaju atmosferę pełnego emocji oczekiwania na rozpoczęcie spektaklu. Uwielbiam teatr. Nie jestem koneserem, mój odbiór jest bardzo intuicyjny, ale to nie zmienia faktu, że mogłabym chodzić do teatru codziennie.

Niestety, brak możliwości przewidzenia Adasiowego dobrostanu z wyprzedzeniem na tyle znacznym, by zdążyć zarezerwować bilety oraz mało możliwości zostawienia wieczorami naszej wesołej gromadki komukolwiek, od kilku lat skutkują przymusową abstynencją teatralną, nad czym oczywiście boleję.

Już jakiś czas temu jednak przyszedł mi do głowy pomysł, aby połączyć przyjemne z pożytecznym, zabrać czeredę i zacząć wizytować Teatr Lalki. Po przeanalizowaniu repertuaru, w którym wszystkie przedstawienia skierowane były dla dzieci w wieku >3 lata, zwątpiłam jednak w słuszność mych zamiarów i postanowiłam odłożyć je na rok co najmniej.

Tymczasem z pomocą mym marzeniom przybył czysty przypadek. Pawełkowa ex-niania, Lala, (ta od śpiewanego prezentu dla Adasia, pamiętacie?) zaprosiła nas na koncert dla dzieci, na którym śpiewała piosenki z bajek. Niepokoiliśmy się troszkę, czy Alusia wytrzyma prawie godzinę. Jednak przez wzgląd na Lalę postanowiliśmy pójść i na wypadek konieczności nagłej ewakuacji po prostu usiąść blisko wyjścia.

Nasze obawy okazały się całkowicie bezpodstawne. Koncert był bardzo przemyślany, piosenki przeplatane były zabawami i konkursami, a Lala śpiewała przepięknie. Oba nasze maluchy (chory Adaś został wówczas w domu) były oczarowane, bez większych trudności weszły z innymi dziećmi na scenę, biły brawo i podśpiewywały znajome fragmenty.

Po tym sukcesie nic już nie mogło mnie powstrzymać. Zarezerwowałam bilety na pierwsze możliwe przedstawienie w Teatrze Lalki - i zaczęło się pełne emocji wyczekiwanie.

Wreszcie nadszedł ten dzień – bardzo dla mnie emocjonujący, bo oto moje pociechy miały pierwszy raz w życiu posmakować czegoś, co dla mnie jest bardzo ważne i byłam ogromnie ciekawa ich reakcji.

Oczywiście, nie obyło się bez wpadek, bowiem szykując dzieciom eleganckie ubrania skonstatowałam ze zdumieniem, że cała moja trójka ma na spółkę jedną białą koszulę... Z pozostałych bowiem albo wyrośli, albo doprowadzili je do takiego stanu, że nie nadawały się już do publicznej ekspozycji (jestem niestety dość beztroską mamą, przedkładającą radość i kreatywność dzieciaków nad czystość ubranek, na czym te ostatnie zdecydowanie cierpią). Po przekopaniu przepastnych głębin szaf i worków z napisem „za duże ubranka” udało się na szczęście jednak skompletować trzy galowe zestawy.

Wyszykowani i eleganccy dotarliśmy do przybytku Sztuki. Teatr bardzo miło nas zaskoczył, ponieważ nie napotkaliśmy absolutnie żadnych barier architektonicznych. Podjazd na schodach, choć wizualnie pamiętał zamierzchłe czasy, perfekcyjnie spełniał swoją funkcję. Nie było też żadnych problemów z wejściem z wózkiem na salę ani z ustawieniem wózka tak, by nie przeszkadzał innym i zapewniał komfort odbioru naszemu Księciu.

Przedstawienie było wspaniałe - „Jaś i Małgosia” w wersji wierszowanej, pozbawionej drastyczniejszych szczegółów i wzbogaconej o morał – i sądząc po reakcjach nieletniej publiczności zdobyło serca widzów.

A jak nasza trójeczka? Cóż. Adaś, jak to Adaś, zaprezentował luzik w najlepszym wydaniu i usnął niedługo po rozpoczęciu akcji.

Pawełek, nasza „emocjonalna  nitrogliceryna”, nie zdzierżył scen ze straszną czarownicą (swoją drogą, robiących wrażenie – ciemno, dymy i stroboskopowe błyski) i w towarzystwie taty zdecydował się opuścić widownię. Słodziak skarżył się potem, że bał się trochę „Babci Jadzi” albo „Babci Czarownicy” – a gdy go poprawiliśmy, że to nie żadna babcia, tylko Baba Jaga, stwierdził z oburzeniem, że to tak nieładnie i że on będzie mówić po swojemu ;)

A Alusia, o której wytrzymałość wszyscy się obawialiśmy, okazała się wielką miłośniczką teatru. Przesiedziała niemal bez ruchu całe przedstawienie, całą swoją osóbką bez reszty zaangażowana w to, co się działo na scenie. Do rzeczywistości wróciła dopiero wówczas, gdy kurtyna opadła, na nowo zapłonęły światła i przebrzmiały ostatnie oklaski. Odwróciła wtedy do mnie zaróżowioną z emocji buzię, wołając: „Jeszcze raz!”. No i niestety – w momencie, gdy dowiedziała się, że tu nie ma możliwości przewinięcia i obejrzenia jeszcze raz, popłynęły łezki i trochę trwało, zanim udało nam się ją pocieszyć.

Zgodnie jednak uznaliśmy sobotnie wyjście za bardzo udane. Na gorącą prośbę Alicji, w tę sobotę czeka nas powtórka z rozrywki, na co wszyscy w sumie czekamy z niecierpliwością. Nie wiem jednak, czy uda się wszystkich zadowolić – Ala dopytuje, czy będzie wilk (jakoś bardzo jej przypadł do gustu), Paweł upewnia się, czy nie będzie „Babci Jadzi”, a Adaś? Tutaj to ja mam nadzieję, że nie zaśnie i jakoś zareaguje na spektakl. A jeśli znów nie będzie reakcji? Cóż, pocieszam się myślą, że przecież nie wiemy, jakie myśli i uczucia kłębią się w tej rudej główce i skoro nie wiem, to równie dobrze mogę założyć, że Adasiowi podobają się te wyjścia, tylko nie umie nam tego okazać (a że niewątpliwie potrafi okazać, co mu się nie podoba, to przynajmniej tego się nie obawiam).

 A poza tym – to tak przyjemnie móc wreszcie wyjść razem, całą rodziną. Móc wspólnie wybrać się do teatru, a potem na rurki z kremem, nie zabierając – jak kiedyś – całego osprzętu w postaci koncentratora tlenu, ssaka, sond, worka ambu i pulsoksymetru. Wrzucić do torby tylko chusteczki i pampersy, posadzić Adasia na wózku, maluchy wziąć za rączki i ruszyć z całą trójką, aby odkrywać piękno świata.

"Czemu nie mogę jeszcze raz???"

Ala wciąż niepocieszona i Śpiący Królewicz