Dziś

Co się dzieje, gdy mama da dwojgu dzieciom farbki do malowania palcami, a sama zajmie się trzecim dzieckiem? Odpowiedź na załączonych obrazkach ;)

(tak, tak, te mazaje na ścianie przy schodach,
tak akurat na wysokości małych rączek,
to fresk autorstwa moich pociech)

A owo trzecie znów chore, tym razem angina. Poczułam się trochę jak wyrodna matka, bo kamień spadł mi z serca, gdy po dwóch dniach (a właściwie nocach) wysokich gorączek, przyspieszonej akcji serca i po kilku nie wykazujących nic niepokojącego osłuchiwaniach, wreszcie po zajrzeniu w gardło zapadła diagnoza. Oczywiście, nie lubię jak Adaś choruje, ale ogromną ulgą jest dla mnie zawsze fakt, że wiem, co się dzieje. 

Najbardziej boję się takich jego dziwnych gorączek - niby nic się nie dzieje, nie jest chory, a nagle ręce i nogi Adasia robią się lodowato zimne. Teraz już wiemy, że wtedy trzeba mu jak najszybciej podać leki przeciwgorączkowe, mimo że temperatura na głowie jest jeszcze prawidłowa, bo inaczej nie damy rady zbić gorączki, która niewątpliwie niedługo wzrośnie. Kiedy jeszcze tego nie wiedzieliśmy, w przeciągu kilku minut temperatura potrafiła skoczyć nawet do 40 stopni i zupełnie nie działały żadne leki. Podawaliśmy maksymalne dawki ibupromu, by za jakiś czas podać jeszcze maksymalną dawkę paracetamolu - i nic. Wreszcie Adaś lądował pod chłodnym prysznicem i dopiero taki kilkukrotny zabieg zbijał temperaturę. Po takim ataku gorączki nie było nigdy żadnych widocznych oznak jakiejkolwiek choroby, więc tym bardziej nas to niepokoiło i pozostawiało pole do niewesołych rozmyślań i prognoz.

Tym razem ku mojej uldze było inaczej. Biedak dostał zatem znów antybiotyk i dziś już czuje się o niebo lepiej. Dużo śpi, a kiedy wreszcie się budzi, jest uśmiechnięty, wesolutki i ruchliwy. I taki bardzo "adasiowy". Czasem przemknie mi przez głowę myśl, jak niewiele brakowało, by nie było go teraz z nami. Otrząsam się z tej myśli szybko, jak z koszmarnego snu, i staram się myśleć tylko o tym, że jest. Że żyje. Uśmiecha się. Domaga się kontaktu. Parafrazując - wczoraj do nas już nie należy. Jutro niepewne... Tylko dziś jest nasze*.

I jeszcze perełki na koniec, obie kościelne.

Dziś poszliśmy całą rodziną (poza chorym Adasiem i czuwającym przy nim tatą) do kościoła. Bardzo rzadko chodzę z dziećmi, bo przez całą mszę koncentruję się wówczas wyłącznie na utrzymaniu ich w spokoju, ale dziś się wybraliśmy. Maluchy ledwo wytrzymały tę godzinę, ale jakoś dały radę. Potem pojechaliśmy wszyscy, razem z babcią, moim bratem i jego rodziną, na rurki z kremem, a potem do domu na wspólny obiad. Wieczorem kąpię Alusię, a jej zebrało się na wspominki.

- Fajny był dzień dzisiaj - zaczyna Ala.

- Mi też się podobał - potwierdzam i podpytuję, co jej się podobało. Oczywiście, wymienia rurki z kremem, zabawę z kuzynami, jeżdżenie na rowerku.

- A w kościele ci się podobało? - pytam, trochę przewrotnie.

- Taaak - nieco niepewnie odpowiada Ala.

- To za tydzień chcesz też pójść ze mną?

Na co Ala po chwili namysłu, z poważną minką:

- Lepiej jak zostanę z tatusiem...

A wieczorem Paweł snuje refleksje:

- Jak znowu pójdziemy do kościoła, to dostanę od ciebie pięć złotych i jak przyjdzie Pan Jezus z tą tacą, to ja mu tam wrzucę te pieniążki.

* Jan Paweł II